دو ویژگی خاص در مرد نخست لیگ برتر

اشک شوق عبدا… ویسی و طرفدارانش در خوزستان پاک شده و اکنون وقت حساب و کتاب درباره مردی است که جام بردنش دیرتر از هر موفقیت دیگری در تاریخ لیگ برتر فراموش می‌شود. قهرمانی خاص
و این دو ویژگی:
در مربیگری پای ایده‌هایش ایستاده و کوتاه نیامده. انتخاب‌هایش بارها بحث برانگیز بوده اما او انگار خودش می‌دانست که دارد چکار می‌کند و چه راهی را انتخاب کرده است. درباره ویسی شاید عده‌ای اینگونه فکر کنند که ضدستاره است و نمی‌خواهد با ستاره‌ها تیم بسازد. مساله اما این نیست، ویسی فاصله‌ای نمی‌بیند بین ستاره‌ها و بازیکنانی که خودش انتخاب می‌کند. او اعتماد دارد به نگاه و دیدگاه فنی خودش. انتخاب می‌کند و پای انتخابش می‌ایستد. بازیکنان کم نام و نشان از نگاه ویسی ستاره‌اند و او به این باور رسیده که با کار و کار و کار می‌تواند فاصله اندک بین ستاره‌ها و متوسط‌ها را پر کند.
این ویژگی ویسی به شدت احترام برانگیز است و برای فوتبال یک دستاورد دارد، در سیستم مربیگری او بازیکن تولید می‌شود و چهره‌های تازه به سطح اول فوتبال می‌رسند. همین اتفاقی که همیشه در تیم‌های ویسی رخ داده است. او وقتی در سال‌های آغازین مربیگری‌اش با بازیکنانی بیرون آمده از لیگ یک تیم می‌بست، این انتقادات هم مطرح می‌شد که ویسی با این بازیکنان به جایی نمی‌رسد. ویسی اما سرانجام پس از آنکه این راه را تجربه کرد و پای ایده‌های خود ایستاد، جام هم برد، با تیمی که پرهزینه و پرسروصدا نبود. ویسی باید بیشترین شادمانی‌اش حالا از این منظر باشد که ایده‌اش به بار نشسته است، که سرانجام بدون آنکه در مربیگری به تیم‌های متمول و پرستاره برسد، به جام رسید.
این روش ویسی در انتخاب بازیکن و رویکردش در چیدمان تیم در نقل و انتقالات نمی‌تواند الگوی هر مربی باشد. باید مثل ویسی به آنچه فکر می‌کنید، اعتماد داشته باشید و برای انتخاب صاحب سلیقه شده باشید. همان چه ویسی شده است.
ویسی در مربیگری یک ویژگی دیگر هم دارد. او پله پله بالا آمد و دیر هم به اوج نرسید. همه خیال می‌کنیم در هر کاری اگر روندی پله پله داشته باشیم، اوج در دوردست است و به این راحتی‌ها دست‌مان به اوج حرفه‌ای نمی‌رسد. ویسی اما نشان داد در سال‌های جوانی مربیگری‌اش به جام رسیده و روند مربیگری را نیز پله پله طی کرده است. آنها که خیال می‌کنند یک شبه باید روی نیمکت استقلال و پرسپولیس و تیم ملی بنشینند و اغلب از ستاره بودن شان در دوران بازیگری وام می‌گیرند، ره به جایی نمی‌برند. ویسی اما آرام و شمرده شمرده راه را طی کرد و پیروزی بزرگش در مربیگری دیرهنگام هم نبود.
ویسی را باید دقیق‌تر و جدی‌تر بررسی کرد تا بدانیم قهرمان لیگ برتر چه جنس مربی و چه مسلکی در مربیگری را انتخاب کرده و پای چه ایده‌هایی ایستاده و جام برده. با یک قهرمانی خیال الگوسازی نداریم اما بد نیست اگر آموزه‌های نهفته در قهرمانی استقلال خوزستان را همه مرور کنیم و ببینیم راه کدام است و چاه کدام.