جام ملت‌ها، دوشنبه٣١ شهریور ١٣٥٩

تیم ملی فوتبال ایران تیمی با کیفیت و جوان. برخی سابقه حضور در جام جهانی قبلی، جام ملتهای قبلی و صعود به المپیک مسکو را دارند.
پسران حسن حبیبی دوشنبه ٣١ شهریور، ٧-٠ بنگلادش را بردند. بهتاش فریبا چهار گل زد.  ایران دروازه حریف را به رگبار بسته و همزمان، خاک ایران هدف حملات دشمن است.
بازی تمام می‌شود اما جنگ، تازه آغاز شده است.
بهتاش فریبا می‌گوید: در سالن غذاخوری تلویزیون می‌دیدیم. یکدفعه برنامه قطع شد و گوینده اخبار کویت گفت عراق، شهرک اکباتان، فرودگاه مهرآباد، آبادان و اهواز را با خاک یکسان کرده.
واااای خدااا! سراسیمه و منگ پریدیم دنبال تلفن، اما خط‌ها همه قطع و ارتباط با میهن، غیر ممکن.
بازیکنان خواستار بازگشت شدند. رفته رفته مشخص می‌شود رسانه‌های عربی اغراق کرده‌اند.
حجازی پشت به درخت خرما،  مقابل دوربین، به مجید وارث سلطان ورزش سیما در نیمه اول دهه ۶٠ می‌گوید: «برای افزایش روحیه مردم بازی خواهیم کرد.»
در حالی که خودش بی روحیه است، اندوه در صدا و چهره‌اش نمایان.
در نیمه نهایی به کویت میزبان، بهترین کویت دوران با فتحی کمیل و فیصل الدخیل باختیم. در بازی رده بندی، مجدداً کره شمالی را بردیم و سوم شدیم.
فریبا آقای گل شد. حجازی بهترین گلر. دینورزاده دفاع چپ و عبدالرضا برزگری (هافبک) هم در تیم منتخب جام.
حالا تیم ملی، شتابزده قصد بازگشت دارد اما فرودگاه‌های ایران در وضعیت جنگی هستند و پرواز نیست.
به حسن روشن خبر داده بودند: “برادرت شهید شده.” طاقت نیاورده با وجود خطر مرگ، تصمیم گرفت تنهایی با لنج برگردد وطن.
تیم ملی راهی دمشق می‌شود
اتوبوس از ایران می‌فرستند پی تیم ملی تا از آنجا به ترکیه بیایند.
تیمی که نه در قامت برنده مدال برنز آسیا، بلکه به سان گروهی عزادار، از مرز بازرگان به ایران بازگشت. این جنگ، هشت سال طول خواهد کشید.
شب بود و کشور در وضعیت خاموشی. استقبالی در میان نیست. تیم ملی به مدت ١٧ ماه، به طور کامل تعطیل می‌شود.

جام ملت‌های کویت، زهرناک‌‌ترین تورنمنت در تاریخ فوتبال ایران است.