چند خط برای منصوریان | چقدر خوشبختی برادر!

علیرضا منصوریان با هزار امید و آرزو روی نیمکت استقلال نشست. حتما هنوز یادش مانده که روز اول چطور سر دست بلندش کردند و به افتخارش کف و سوت زدند. تماشاگران تمرینات ابتدایی تیم او، از تماشاگران برخی مسابقات رسمی تیم مظلومی هم بیشتر بود. پیروزی بر پرسپولیس که با نفت به دست آمد و مانع قهرمانی تیم برانکو شد، مقبولیت علیمنصور را به اوج رسانده بود. خیلی‌ها از «داش علی» انتظار معجزه داشتند. همسو با هواداران، مسوولان باشگاه هم دستش را باز گذاشتند و گرانترین تیم لیگ را برای او بستند. منصوریان لب تر می‌کرد، خواسته‌اش برآورده می‌شد؛ بختیار که یک آرزوی چندساله بود، کاوه رضایی که باشگاه رقیب بی‌محابا دنبالش می‌گشت و البته کنعانی‌زادگان که رسما از دهان شیر بیرون کشیده شد. سرمربی پیشین نفت، برگزیده‌های آن تیم را هم با خودش آورد؛ از قربانی و زکی‌پور تا حقدوست که بعدا اضافه شد. استقلالی‌ها خرید خارجی هم داشتند و البته امکانات فنی و سخت‌افزاری را هم فراهم آوردند؛ از هلی‌شات و بشکه یخ تا جی‌پی‌اس و باقی قضایا. با این همه فصل که شروع شد، عملکرد تیم چندان تناسبی با انتظارات نداشت. استقلال نمی‌برد و در بسیاری از مواقع خوب هم بازی نمی‌کرد. به علاوه مساله بدنسازی و آمادگی فیزیکی هم که قرار بود به کمک مربی خارجی برگ برنده تیم باشد، به نقطه‌ضعف آبی‌ها تبدیل شد.

پنج بازی و تنها سه امتیاز؛ این همان معادله‌ای است که باعث شده بخش زیادی از مقبولیت منصوریان از کف برود و سکوها به تدریج شمشیر را علیه‌اش عریان کنند. چه کسی باور می‌کرد تنها ۵هفته بعد از شروع لیگ، بازیکن تعویضی منصوریان به نشانه انتقاد از او تشویق شود؟ فوتبال دارد روی بی‌رحمش را به علیمنصور نشان می‌دهد. برای او اما، هنوز یک راه چاره باقی مانده؛ پیروزی در داربی. شهرآورد بزرگ پایتخت، چیزی شبیه امتحان تجدیدی در فصل تابستان است؛ راهی که می‌تواند هر دانش‌آموز بازیگوشی را به سلامت به سال تحصیلی جدید بفرستد. این بازی آنقدر برای هواداران اهمیت دارد که به خاطرش حاضرند هر مربی یا بازیکنی را برای مدت قابل توجهی تحمل کنند و در صورت پیروزی بر رقیب دیرینه، با آنها از در مدارا در بیایند. شاید فقط در افسانه‌ها یک راه میانبر برای عبور از تلخی‌ها به سمت زندگی کاملا شیرین وجود داشته باشد. اما در فوتبال و به خصوص فوتبال ایران هم چنین مسیر ویژه‌ای وجود دارد. فقط کافی است منصوریان هم مثل قلعه‌نویی لیگ سوم، اولین داربی عمرش را ببرد تا شاید طعم سعادتمندی و خوشبختی را با همه وجودش بچشد. علیمنصور چقدر خوشبخت است که چنین میانبری در اختیار دارد!