ایران 2 - 0 قطر

دو گلی که بعد از دقیقه ۹۰ زدیم نشان داد که روح تیم کیروش باخت را قبول نمی‌کند. این را باید ستود. اما نباید آنچه بعد از دقیقه ۹۰ رخ داد سبب شود جریان نود دقیقه‌ای بازی را نبینیم. همیشه شروع یک دوره از مسابقات سخت است. بازی نخست هیچگاه ساده نیست. تجربه نشان داده تیم‌های ملی در استارت یک سری از بازی‌ها که ماه‌ها طول می‌کشد با مشکلاتی مواجه می‌شوند. تیم ملی ایران امشب دچار مشکلات استارت مسابقات شد. اما در عین امیدواری به رفع این دشواری‌ها، باید نگاهی واقع بینانه به کیفیت بازی ایران داشت.‌ ضعف تیم ملی فوتبال ایران را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد؛‌‌ ‌یک/ ‌‌بازیکنان تیم ملی از آمادگی فردی مطلوبی برخوردار نبودند. این عدم آمادگی در بازیکنان اصلی و ستون‌های تیم ملی مشهودتر بود. اکثر بازیکنان با کیفیت لازم از باشگاه‌ها به تیم ملی تحویل داده نشده بودند. اینجاست که باید اصرار چند هفته قبل کیروش برای برگزاری اردوهای طویل المدت را به یاد آورد. کیروش با آگاهی از سطح تمرینات باشگاهی، می‌دانست که برای آماده شدن مردانش به تمرینات تکمیلی در تیم ملی نیاز است. امشب دیدیم که آن روزها کیروش بی‌ربط نمی‌گفته است. هر چند مربیان باشگاهی نیز «حق» داشته و دارند که بازیکنان ملی خویش را در اختیار داشته باشند. این وسط «اگر» فدراسیون می‌توانست میان این دو خواسته (که هر دو نیز به جای خود حق دارند) با مدیریت مناسب وارد شود امشب تیم ملی فوتبال ایران بازیکنان آماده‌تری داشت.‌ ‌دو/‌ ‌برنامه تیم ملی در بخش تهاجمی هم‌چنان بزرگترین نقطه ضعف کیروش است. امشب در برابر قطر یک بار دیگر دیدیم که او هنوز نتوانسته در بخش تهاجمی، تیم ایران را صاحب برنامه‌ای متنوع و کامل کند. امیدوارم بازی به بازی این مشکل کمتر و کمتر شود. عاقبت دل بستن صرف به ضربات ایستگاهی و اوت دستی و سانتر از جناحین عاقبت خوشی ندارد. توقع از تیم کیروش این است که بتواند از تمام ظرفیتهای فنی بازیکنان ایرانی برای تهاجم بهره ببرد.‌ ‌بازی با چین نزدیک است. کیروش برای این بازی خیلی کار دارد، البته برای ما بازی با چینی که در سئول باخته و در خانه مجبور است باز بازی کند نباید خیلی سخت باشد.