بررسی عملکرد کاروان المپیک ایران در ریو 2016 و مقایسه با دیگر کشورها

کاروان ورزشی ما با هشت مدال از این آوردگاه مهم باز گشت و این در حالی است که وزیر ورزش ایران با ارائه آماری غیر منطقی می گوید در ۱۵ دوره گذشته ما ۶۰ مدال کسب کرده ایم و این به ما نشان می دهد که که در هر المپیک ۴ مدال متوسط کسب مدال برای ما است وزیر ورزش نمی وید که در طی دوران مختلف المپیک چند رشته به این رویداد اضافه شده و تعداد جمیعت و تکنولوژِی و تغییر نسل از بعد فیزیکی و ذهنی چقدر می تواند این اظهار نظر را غیر منطقی کند اما اگر هم بخواهیم بر اساس آمارها این گونه صحبت کنیم ما نسبت به المپیک لندن که ۱۲ مدال بدست آوریم با ریزش ۳۳.۳۳۳۳ درصدی مواجه شده ایم و به عد ۸ رسیده ایم ریزش این گونه به طور حتم اشکالی بزرگ در نحوه مدیریت است و باید نگاه ویژه ای برای آن داشت اگر بخواهیم در توکیو ۲۰۲۰ به جائی برسیم مشکل کجا است؟

شاید بزرگترین نکته ای که در مبحث توسعه فوتبال کشور با آن مواجه هستیم تعریفی است که در مورد ورزش و فوتبال داریم در این مقوله باید به چند سوال پاسخ دهیم

۱/ آیا به ورزش نگاه صحیح داریم ؟

پاسخ به این سوال را باید در نگاه مان به ورزش پیدا کنیم نگاهی که می تواند به ما بسیار کمک کند در جهان ورزش هنوز ورزش بعنوان یکی از تولیدات ناخالصی ملی که از بزرگترین شاخصه های رشد اقتصادی است نام برده می شود ورزش می تواند کشور را به سمت در آمد زائی برساند و امروز در المپیک شاهد هستیم که بسیاری از کشورها با پیروزی در این رخداد جهانی صاحب شرایط بهتری از بعد اقتصادی و سیاسی باشند   اگر به ورزش به عنوان پدیده در آمد زا نگاه کنیم باید کالاهای ارائه شده توسط این مقوله اجتماعی هم مورد بررسی قرار گیرد

۲/ کالای ورزش چیست ؟

ورزش دارای اقلام زیادی برای فروش است که به دو بخش داخلی و خارجی تقسیم می شوند

۳/ اقلام داخلی ورزش چیست ؟

نشاط ملی و سلامتی و غرور ملی و دوری از ناهنجاری های اجتماعی تربیت نیروی کار سالم ذهنی و روحی و جسمی   در کشور و ارتقا روحی جامعه که با پیروزی های ورزشی حاصل می شوند باعث رشد بهره وری در کار می شوند حتی ساختن امکانات ورزشی و در آمد زائی از آن به صورت داخلی و خارجی می تواند به رشد   قدرت مالی کشور کمک شایانی نماید

۳/ اقلام خارجی ورزش چیست ؟

ورزش می تواند کالائی برای صادرات غیر نفتی و مواد معدنی و صنعتی کشور باشد که این کالا عبارتند از

۱/ مربیان

۲/ ورزشکاران

۴/ برای پرورش مربیان چه باید کرد ؟

امروز شاهدیم که کشورهای ثروتمند با صرف هزینه های گزاف در پی جذب مربیان کار بلد هستند از یاد نبریم که روزگاری ورزش های رزمی در ایران سر مربیان خارجی داشتند اما امروزه به مدد آموزش و تجربه مربیان ایران شاهد حضور آنها در بسیاری از کشورها در ورزشهائی چون کاراته و تکواندو و کشتی و دوچرخه سواری وفوتسال و…. هستیم از این رو باید به مبحث آموزش مربیان نگاه ویژه ای داشته باشیم زیرا خود مربیان می توانند منابع در آمد زائی برای کشور فراهم کنند و از سوئی دیگر مربیان اولین حلقه تبدیل مواد خامی به نام بازیکنان به کالاهای قابل عرضه در بازار های بین المللی یعنی تبدیل شدن به ستاره های ورزشی باشند و از سوئی دیگر با آموزش مربیان داخلی خودمان بار مالی فراوانی که در استخدام مربیان و حتی بازیکنان خارجی بر گرده ورزش و خصوصا فوتبالمان گذاشته می شود بر داشته می شود امروزه یکی از معضلات ورزش ما عدم نیروی کار آمد داخلی در عرصه مربیگری است که منجر به ضعف بازیکن سازی و استفاده از نیروهای خارجی و حتی بالا رفتن سن بازیکنان شاغل در لیگمان شده ورزش و خصوصا فوتبال ما جولانگاه بازیکنان بی کیفیت خارجی شده که چند صباحی بعد باید شاهد پرونده های قطور شکایت آنها از باشگاه ها باشیم در المپیک ضعف در عرصه مربیگری را در بسیاری از رشته ها چون تکواندو و دو و میدانی و پینگ پنگ و تیراندازی ووزنه برداری و جودو و بوکس .. پس پرورش مربیان اولویت اول ورزش ما است

در مبحث توسعه ورزش در کشور سخنان زیادی گفته شده است اما شاید باید سه فاکتور مهم برای رشد و توسعه را باید در

۱/ توسعه مالی ورزش

۲/ انگیزش برای سرمایه گزاری

۳/ تصویب قوانینی برای ایجاد انگیزش

در این راه بیش ز پیش نیاز مند مدیر هستیم کسانی که سابقه موفقیت در عرصه مدیریت اجرائی دارند نه آن که حکایت این سالهای ورزش باشد که مدیریت در ورزش حیاط خلوتی برای مدیران سایر ارگان ها و سازمان های کشوری و لشکری باشد  اشاره داشت